با این که خداوند فرموده است‌: به پدر و مادر خود احترام کنید، چرا در آیه 50 سوره "مؤمنون‌": "وَ جَعَلْنَا ابْن‌َ مَرْیَم‌َ وَ أُمَّه‌ُوَّ ءَای

چنین تعبیری در آیه‌های دیگری (مائده‌،17، 77، 116) نیز، با اندک تفاوتی دیده می‌شود. برای مقدم شدن‌، "ابن‌" بر "ام‌ّ" چنداحتمال وجود دارد. برخی از این احتمال‌ها در همة آیات جاری است و برخی در بعضی آیات‌. 1. در آیة 50 سورة مؤمنون‌، خداوند از معجزه و نشانه بودن حضرت عیسی و مادرش سخن می‌گوید. در این تولد حضرت عیسی بدون دخالت پدر و باردار شدن مادری بدون تماس با مرد به امر پروردگار ،آیه و نشانه‌ای برای جهانیان معرفی می‌شود.(ر.ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 14، ص 251، دارالکتب الاسلامیة‌.) این دو حادثه هر چند هر دو مهم‌اند، منتها حضرت عیسی‌غ که کلمة اللّه و یکی از پیامبران اولوالعزم است‌، در معجزه و آیه بودن در مقام مقایسه با مادرش بزرگ‌تر و مهم‌تر است‌. به همین جهت در این آیه "ابن‌" بر "ام‌" مقدم شده است و تنها اهمیت آیه بودن را می‌رساند. 2. یکی از عقاید تحریفی مسیحیان‌، الوهیت حضرت عیسی‌غ است‌. آنان وی را یکی از خدایان (اقانیم‌) ثلاثه می‌دانند این اعتقاد در مورد مادر حضرت عیسی نیز در میان برخی آن‌ها وجود دارد، ولی به شدّت حضرت عیسی نیست و تنها در کلیساها به پرستش حضرت مریم و احترام به او اقدام می‌کنند.(تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 4، ص 326، دارالکتب الاسلامیة‌.) از فنون بلاغت این است که در مقام انکار و رد عقیده‌ای ابتدا باید عقیده‌ای که پایه و اساس عقاید دیگر است رد شود انتخاب چنین تعبیری‌، ضمن تأکید بر عدم پذیرش عقیده نادرست‌، عقاید سست بعدی را نیز تحت الشعاع قرار می‌دهد. بنابراین‌، شاید بتوان گفت‌: به خاطر این که بحث اصلی در قرآن با مسیحیان روی الوهیت حضرت مسیح و به تبع آن حضرت مریم می‌باشد، در آیه یاد شده و آیات دیگر (مائده‌، 17، 77 و 116) ابتدا نام حضرت عیسی آمده‌، سپس از مادرش یاد شده است‌. 3. در آیاتی که از حضرت عیسی با واژة "مسیح بن مریم‌" (مسیح پسر مریم‌) یاد شده‌، غرض مهمی نهفته است‌; مسیحیان چنان که آمد می‌گفتند: حضرت عیسی "اله‌" است‌. تعبیر به "مسیح ابن مریم‌" می‌فهماند کسی که خود اذعان دارید، فرزند مریم است‌، چگونه می‌تواند مانند خدا، مطلق و نامحدود باشد؟ حال در چنین آیاتی چنانچه مریم یا ام‌ّ مقدم برمسیح می‌شد، بهترین تعبیر "جعلنا مریم و ابنها" بود. پیداست که این تعبیر غرض پیشین را نمی‌رساند و بلاغت آن بسیار کم است‌.