اگر شخص در ذهن خود آرزوهایی داشته باشد که بخواهد به آنها برسد، چه معایب و محاسنی برای او به همراه خواهد داشت؟

پرسش خالی از ابهام نیست، ولی به طور کلی نکاتی را دربارة "آرزو" بیان مینماییم: ـ "آرزو" به خودی خود رحمتی از رحمتهای پروردگار است. از پیامبر گرامی اسلامروایت شده که فرمود: "آرزو برای امت من رحمت است و اگر آرزو نبود، هیچ مادری فرزند خود را شیر نمیداد و هیچ باغبانی درختی نمینشاند"(میزانالحکمه، حدیث 673; بحارالانوار، ج 77، ص 173، حدیث 8 .) ولی آرزو گاه راه باطل را در پیش گرفته، انسان را به ورطة نابودی سوق میدهد. در روایتی از امیرالمؤمنینمیخوانیم: "آرزو چون سراب است که بیننده را میفریبد و امیدوار را مأیوس میسازد"(غررالحکم، حدیث 2563، 1896، 1145 و... .) نیز فرمود: "از آرزوی پوچ و باطل بپرهیزید; زیرا چه بسا کسی که به امید فردا بوده، ولی آن را پشت سر نگذاشت و چه بسا کسی که در آغاز شب به او غبطه میخورند، ولی در پایان آن به حال او میگریند"(غررالحکم، حدیث 2572; میزانالحکمه، حدیث 681 .) امام صادقفرمود: "خوشا کسی که آرزوهای پوچ او را سرگرم و غافل نکرده باشد."(میزانالحکمه، حدیث 693 . برای آگاهی بیشتر ر.ک: میزانالحکمه، ج 1، باب 20 "الامل" (آرزو); بحارالانوار، ج 73، ص 160، باب 128 "الحرص و طول الامل".) چنانکه از روایات به دست میآید، آرزو باید منطقی و سازنده باشد و انسان باید از آرزوهای دور و دراز و باطل بپرهیزد که موجبات پشیمانی او را فراهم میآورد و عرصة زندگی را بر او تنگ میکند و آسایش را از او میرباید. قرآن کریم میفرماید: "رهایشان کن تا بخورند و بهرهور شوند و آرزو به خود مشغولشان دارد، زودا که خواهند دانست"(حجر،3)