انسان تا چه حدی به راز و نیاز با خداوند متعال، نیازمند است؟

راز و نیاز و نیایش با خداوند، به حسب افراد مختلف است; زیرا هر چند انسان نیازمند است که همواره در تمام ساعات در حال راز و نیاز باشد، ولی چون برای پاسخگویی به امیال مادی و غریزی خود نیز موظف به برآوردن خواستههای مادی خویش است، این گرایشهای غریزی در وجود ما ریشه دارند، با فطرت ما عجین هستند، پس باید به دنبال اشباع آن، آن هم از راه مجاز و شرعی رفت، حال انسانی که میخواهد در راه معنویت به کمالات بالاتری برسد و از رذائل اخلاقی دوری کند و به نیکیهای بیشتری روی آورد به راز و نیاز بیشتری نیز در این راه نیازمند است. بنابراین هر چند اولیأ خدا غالباً تمام وقت خویش را به راز و نیاز با خدا اختصاص میدهند ولی این امر از عامه مردم ساخته نیست به همین جهت در روایات، دربارة تقسیم ساعات میخوانیم: امام موسی بن جعفر7 در مواعظ خود میفرماید: "زمان خود را به چهار ساعت تقسیم کنید: ساعتی را برای مناجات با خداوند، ساعتی را برای امرار معاش و ساعتی را نیز برای معاشرت با برادران و صله رحم و ساعتی را نیز برای برآوردن لذّات مادی غیر محرم... ."( بحارالانوار، مجلسی;، ج 75، ص 321، نشر مؤسسة الوفأ / ر. ک: تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 15، ص 174; ج 20، ص 146 ـ 154، دارالکتب الاسلامیة / اخلاق در قرآن، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 1، ص 342 ـ 351، نشر مدرسة الامام علی ابن ابیطالب. )