اسم اعظم در قرآن کریم‌، در چه سوره‌هایی آمده است‌؟

1. گسترة اسمای حُسنای الهی‌، به نقطه‌ای پایان می‌یابد که اسمی وسیع‌تر از آن نیست‌; اسمی است که همة حقایق اسمای الهی را در بر می‌گیرد و همة آثار بدان منتهی می‌شود و آن کلمه جلاله "اللّه‌" است‌. به این اسم‌، اسم اعظم گفته می‌شود.(1) 2. ویژگی اسم اعظم آن است که تمام اشیا در مقابل حقیقت آن‌، رام و خاضعند; از این رو، اگر دعا، طلبی حقیقی باشد; به گونه‌ای که دعا کننده‌، به طور حقیقی‌، از تمام وسایل و اسباب‌، دست برداشته برای برآورده شدن نیازهایش به خداوند و اسم اعظم او متوسّل شود، به حقیقت اسمی پیوند خورده که با حاجتش متناسب است‌; در نتیجه‌، آن اسم‌، به حقیقتش تأثیر کرده و دعای او مستجاب می‌شود. روشن است چنین تأثیری‌، برای حقایق آن اسم است‌، نه صرفاً لفظش‌(2) ، و چون اسم اعظم از همة اسمای‌، گسترده‌تر است‌، آثارش نیز، در عالم وسیع‌تر و دامنه‌دارتر می‌باشد. 3. هر چند روایاتی وجود دارد که "بسم اللّه الرحمن الرحیم‌"، به اسم اعظم‌، نزدیک‌تر است یا اسم اعظم در آیة الکرسی و اوّل سورة آل‌عمران است‌، و نیز، روایتی که می‌فرماید: حروف اسم اعظم‌، در سورة حمد، پراکنده است و امام‌، آن حروف را می‌شناسد و هر وقت بخواهد آن را ترکیب نموده با آن دُعا می‌کند و دعایش مستجاب می‌شود و روایات دیگر که در این‌باره آمده است‌; اما همان گونه که گفته شد، تأثیر حقیقی‌، تنها مربوط به لفظ آن اسم نیست و اسمای الهی و بخصوص‌، اسم اعظم او، با وجودی که در عالم مؤثر بوده و وسیلة فرود آمدن فیض ذات خداوند متعال است‌; اما این تأثیر، به خاطر حقایق این اسما است‌، نه الفاظشان‌; از این رو، همة توجه به کار برنده اسم اعظم‌، باید بر آن حقایق تمرکز یابد، نه بر ظاهر اسم‌. (1)تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌;، ج 8، ص 371، دارالکتب الاسلامیة‌.(2)همان‌.