آیا نصیحت کردن افرادی که رابطة دختر و پسری دارند پاداش دارد؟ پاداش آن‌ها چیست‌؟

روشن است‌، نصیحت کردن برای رواج خوبی‌ها و ترک بدی‌ها، بسیار پسندیده است‌. اما خوب است بدانیم اگر نصیحت کردن طبق شرائط خودش انجام شود، احتمال تأثیرگذاری‌اش بیشتر خواهد بود. قرآن کریم‌، می‌فرماید: "ادْع‌ُ إِلَی‌َ سَبِیل‌ِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَة‌ِ وَالْمَوْعِظَة‌ِ الْحَسَنَة‌ِ وَ جَـَدِلْهُم بِالَّتِی هِی‌َ أَحْسَن‌ُ إِن‌َّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَم‌ُ بِمَن ضَل‌َّ عَن سَبِیلِه‌ِی وَ هُوَ أَعْلَم‌ُ بِالْمُهْتَدِین‌;(نحل‌،125) با حکمت و اندرز نیکو به سوی راه پروردگارت دعوت نما، و با آن‌ها به طریقی که نیکوتر است استدلال و مناظره کن‌، پروردگار تو از هر کسی بهتر می‌داند چه کسانی از طریق او گمراه شده‌اند و چه کسانی هدایت یافته‌اند." بدون شک‌، اگر ضوابط و شرائط نصیحت کردن با بهره‌گیری از عاطفه و تذکر به عواقب فردی‌، خانوادگی و اجتماعی مسأله باشد، همان نصیحت همراه با حکمت خواهد بود که آیة فوق به آن اشاره دارد. بر این اساس‌، کسی که از منکری جلوگیری کند، یا سبب شود به معروفی عمل شود، پاداش دارد; و پاداش آن‌، شریک شدن در ثواب ترک عمل بد آن‌ها، یا شریک شدن در عمل خوب آن‌ها است‌. قرآن کریم می‌فرماید: "مَّن یَشْفَع‌ْ شَفَـَعَة‌ً حَسَنَة‌ً یَکُن لَّه‌ُو نَصِیب‌ٌ مِّنْهَا وَمَن یَشْفَع‌ْ شَفَـَعَة‌ً سَیِّئَة‌ً یَکُن لَّه‌ُو کِفْل‌ٌ مِّنْهَا;(نسأ،85) کسی که تشویق به کار نیکی کند نصیبی از آن برای او خواهد بود، و کسی که تشویق به کار بدی کند سهمی از آن خواهد داشت‌، و خداوند حساب هر چیز را دارد و آن را حفظ می‌کند." پیامبر اکرم‌نیز می‌فرماید: "هر کس به کار نیکی یا نهی از منکری کند، و یا مردم را راهنمائی به عمل خیر نماید، و یا به نحوی موجبات تشویق آن‌ها را فراهم سازد، در آن عمل سهیم و شریک است‌، و هم چنین هر کس دعوت به کار بد یا راهنمائی و تشویق نماید او نیز شریک است‌.(وسائل الشیعه‌، شیخ حرّ عاملی‌، ج 16، ص 124، مؤسسة آل‌البیت‌:.) مقدار شریک شدن نیز متناسب با اهمیّت کار است‌. مثلاً: امام صادق‌می‌فرماید: "کسی که برای برادر مسلمانش در پشت سر او دعا کند به اجابت می‌رسد، و فرشتة پروردگار به او می‌گوید دو برابر آن برای تو نیز خواهد بود، و منظور از "نصیب‌" در آیة (مذکور) همین است‌."(تفسیر صافی‌، فیض کاشانی‌، ج 1، ص 476، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات‌. (ر.ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 4، ص 37ـ41، دارالکتب الاسلامیة‌; همان‌، ج 11، ص 454ـ457. )