آیا در قصص قرآنی پیرامون دوست‌، دوستی با بزرگان‌، انبیأ و... و روابط انبیأِ قبل با دوستان خود سخنی به میان آمده است‌؟

قرآن کریم‌، از آن جا که کتاب هدایت‌، تربیت و تکامل است‌، ضمن این که در غالب موضوعات به کلیات پرداخته است‌، در مقام بیان ملاکات و معیارها بر آمده است‌. دربارة دوست‌، انتخاب دوست‌، هم‌نشینی با انبیأ و... نیز معیارهایی در قالب ضرب‌المثل‌، تشبیه واقعة تاریخی و... بیان نموده است‌. که به چند مورد آن اشاره می‌کنیم‌: 1. بهترین نمونه‌، سرگذشت دو دوست یا دو برادر است‌; که هر کدام الگویی برای مردان حق و با ایمان‌، و مردان بی ایمان و بی تقوا قرار گرفته‌اند. این آیات در سورة مبارکه کهف (آیات 32ـ44) بیان شده است‌. البته‌، وقوع این داستان مشخص نیست که در زمان کدام یک از انبیأ بوده است‌; اما یقیناً، خطاب به پیامبراکرم‌است که داستان این دو دوست یا دو برادر را برای امتت مثال بزن‌. بیان این آیات به علت طولانی بودن از حوصلة این پاسخ‌نامه خارج است‌. 2. نمونة دیگر، قصة حضرت ابراهیم خلیل‌غ است‌; که خداوند او را به عنوان دوست خود قرار داده است‌; "وَمَن‌ْ أَحْسَن‌ُ دِینًا مِّمَّن‌ْ أَسْلَم‌َ وَجْهَه‌ُو لِلَّه‌ِ وَهُوَ مُحْسِن‌ٌ وَاتَّبَع‌َ مِلَّة‌َ إِبْرَ َهِیم‌َ حَنِیفًا وَاتَّخَذَ اللَّه‌ُ إِبْرَ َهِیم‌َ خَلِیلاً;(نسأ،125) و دین و آئین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کند، و نیکوکار باشد و پیرو آیین خالص و پاک ابراهیم گردد و خدا ابراهیم را به دوستی خود انتخاب کرد." از این آیه استفاده می‌شود، معیار تقرب و نزدیکی و دوستی با خدا، تسلیم خدا شدن‌، نیکوکاری‌، خلوص و... است‌. همان طور که حضرت ابراهیم‌غ این چنین بود. 3. در پایان این پاسخ‌، به سخنی از حضرت سلیمان‌غ اشاره می‌کنیم که می‌فرماید: "دربارة کسی قضاوت نکنید تا به دوستانش نظر بیافکنید، چرا که انسان به وسیله دوستان و یاران و رفقایش شناخته می‌شود."(مستدرک‌، همان‌، ج 8، ص 327 / ر.ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت‌الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 12، ص 426ـ442، دارالکتب الاسلامیة‌، ج 4، ص 143ـ147.)