آیا درست است که انسان هر چه در این دنیا دعا کند و برآورده نشود برای جهان آخرت بهتر است‌؟

خداوند متعال بر اساس وعده‌ای که در قرآن داده است‌، دعای دعاکننده را مورد اجابت خویش قرار می‌دهد: "ادعونی ?گستجب لکم‌" (غافر، 60) لیکن استجابت هر دعا به حسب نوع دعا و دعاکننده متفاوت است‌. و این طور نیست که هر چه انسان بخواهد و برآورده نشود، برای جهان آخرت او ذخیره شود و بهتر باشد. زیرا چه بسا، برآورده نشدن دعا به خاطر این باشد که دعا شرایط اجابت را نداشته است‌. برخی از شرایط استجابت دعا عبارتند از: 1. توجه کامل در دعا; 2. اصرار در دعا و انتظار برآورده شدن آن‌; 3. نام بردن آنچه از خداوند می‌خواهد; 4. پنهان کردن دعا; 5. دعا کردن در اوقات مخصوص چون در نماز وتر نماز شب‌، پس از سپیده دم‌، بعد از ظهر و مغرب ]پس از نمازها[ هنگام قرائت قرآن‌، هنگام اذان گفتن‌، در جبهه جنگ‌، هنگامی که قلب‌، شکسته و آمادگی دعا کردن دارد; 6. تضرّع‌، فروتنی‌، بریدن از غیر خدا هنگام دعا; 7. دعای دسته‌جمعی‌; 8. گریه کردن هر چند کم باشد; 9. ستایش خداوند و صلوات بر پیامبر9 پیش از دعا; 10. عمومیت در دعا و برای همه مؤمنان حاجتی را خواستن‌.( ر.ک‌: اصول کافی‌، کلینی‌، ترجمه سیدهاشم رسولی‌، کتاب الدعا، ج 4، ص 210 ـ 253، نشر: دفتر فرهنگ اهل‌بیت‌. ) استجابت دعا، نیز دو حالت دارد: 1. در اسرع وقت اجابت می‌شود; 2. با تأخیر اجابت می‌شود. در این صورت نیز یا در دنیا و یا در آخرت است‌. تأخیر در دنیا، زود هنگام و یا دیر هنگام است‌. صورت اول‌: در جایی است که‌، تمام‌ِ شرایط، موجود، موانع‌، مفقود باشد. صورت دوم‌: تأخیر در دنیا، چه زود و چه دیر هنگام‌، ممکن است به خاطر چند امر باشد: 1. حکمت الهی که ما نمی‌دانیم‌: "وَءَاتَــَکُم مِّن کُل‌ِّ مَا سَأَلْتُمُوه‌ُ; (ابراهیم‌، 34) و قسمتی از آن‌چه از او خواسته بود، به شما داد."; 2. احتمال دارد سود آن‌چه بعداً اعطا می‌شود، بیشتر از آن‌چه فعلاً تقاضا شده است‌، باشد; 3. تأخیر دعا تا آخرت ممکن است به خاطر اهتمام مؤمن به دینش باشد تا در صورت اجابت در دنیا دینش تباه نگردد; 4. ممکن است به خاطر این باشد که خدا دوست دارد صدای بنده‌اش را بیشتر بشنود تا ثواب بیشتری به او بدهد; 6. تأخیر، چه در دنیا و چه در آخرت‌، ممکن است به خاطر آزمایش باشد. تذکر: موارد ذکر شده‌، همة آن‌چه در قرآن و روایات دربارة دعا آمده‌، نیست‌; بلکه مباحث مهم در اصل پرسش است‌.( ر.ک‌: المیزان‌، ترجمة استاد مصباح یزدی‌، ج 2، ص 39 ـ 57، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی‌;. )