آیا تلاوت قرآن با حضور قلب و خلوص کامل در کنار موسیقی آرام‌، باطل و گناه است‌؟

یکی از مهم‌ترین جنبه‌های اعجاز بیانی قرآن ـ که اخیراً بیش‌تر مورد توجه دانش‌مندان قرار گرفته ـ نظم آهنگ واژگانی و درونی آن است‌. این جنبه‌، چنان زیبا و شکوه‌مند است که عرب‌ها از همان روز نخست اقرار کردند که کلام قرآن تنها می‌تواند سخن خداوند باشد زیرا بشر را یارای آوردن سخنی شبیه آن نیست‌. نظم آهنگ واژگان قرآن‌، نغمه‌ای دل‌کش و نوایی دل‌پذیر پدید می‌آورد; نوایی که احساسات آدمی را بر می‌انگیزد و دل‌ها را شیفته خود می‌کند. نوای زیبای قرآن برای هر شنونده‌ای‌; هر چند غیر عرب ملموس است‌، هنگام گوش جان سپردن به آوای قرآن‌، نخستین حالتی که ذهن‌ها را جلب می‌کند، نظام بدیع و شیوای صوتی آن است‌. در این نظام‌، حرکات و سکنات واژگان به شکلی آرایش شده است که به هنگام شنیدن‌، آوایی دل‌نشین به گوش می‌رسد; آوایی که شوری در دل‌ها می‌اندازد و نشاطی در حال‌ها می‌دهد. از جهتی‌، حروف "مَدّ" و "غُنّه‌" در کلمه‌های آن به شکلی حساب شده‌، نشسته‌اند که می‌توانند به پژواک صدا آهنگی ببخشند و به نفس کشیدن قاری کمک کنند تا به سرحد فاصله و آن جایی که استادان ترتیل به طور قراردادی وضع کرده‌اند برسد و نفسی تازه کند. قرآن کریم افزون بر نظم آهنگ واژگانی‌، نظم آهنگ درونی نیز دارد که دست آورد جلالت تعبیر و ابهّت بیان پدید آمده از مغز کلام است‌. این نظم آهنگ درونی نسیمی روح نواز را به وزیدن وا می‌دارد و درون آدمی را به خلجان می‌نشاند.(علوم قرآنی‌، آیت اللّه معرفت‌، ص 380، مؤسسه التمهید.) غرض آن که قرآن کریم‌، با داشتن چنین موسیقی و آهنگی‌، نیاز به همراهی هیچ موسیقی و آهنگ دیگری را ندارد و قاری و شنوندة قرآن‌، با دریافت آهنگ آن چنان به وجد خواهد آمد که نیازی به موسیقی‌های مصنوعی نخواهد داشت‌; بنابراین‌، شایسته نیست تلاوت قرآن کریم را حتی با موسیقی آرام ـ که ملاک آن نیاز به بررسی دارد ـ همراه کرد. شاید بتوان زشتی این کار را از این حدیث حضرت رسول اکرم‌به دست آورد; "انّی اخاف علیکم استخفافاً بالدین‌ِ...و اَن‌ْ تَتّخذوا القرآن مزامیر; نگرانی من برای شما این است که دین را سبک شمارید و قرآن را با ساز و آواز بخوانید".(میزان الحکمه‌، ری شهری‌، ترجمه‌: حمید رضا شیخی‌، ج 10، ص 4831، حدیث شماره 16547، مؤسسه فرهنگی دارالحدیث‌.)