میزان احترام گذاری یک نوجوان، جوان و بزرگسال نسبت به قرآن باید در چه حدی باشد؟ آیا در این مورد به خصوص روایاتی موجود میباشد؟

احترام به قرآن از شروط تماس با قرآن و بهرهبرداری از معارف بلند آن است. در آیه 79 سورة واقعه میخوانیم: "لآ یَمَسُّهُ اِلآ المُطَهَّرُونَ; و جز پاکان نمیتوانند آن را مس کنند." این آیه براساس تفسیرهای مطرح شده، به شرط طهارت در مسّ ظاهری و استفادة معنوی از مفاهیم قرآن تفسیر شده است. در مورد تفسیر اول (تماس ظاهری) در روایتی از امام رضا7 میخوانیم: "قرآن را بدون وضو مس نکن، و نه در حال جنابت، و دست بر خط آن در این حال مگذار و آن را حمایل نکن، چرا که خداوند متعال فرموده: جز پاکان آن را مس نمیکنند."(وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج 1، ص 269، حدیث 3.) همین معنا در حدیث دیگری از امام باقر7 با تفاوت اندکی، نقل شده است.(همان، ص 270، حدیث 5.) در مورد مس معنوی نیز از ابن عباس از پیامبر گرامی اسلامروایت شده که فرمود: "این قرآن کریمی است که در کتاب پنهان ]لوح محفوظ[ قرار دارد"، ]فرمود:[ "نزد خداوند در صفحات پاکیزهای است و جز پاکان آن را مس نمیکنند" فرمود: یعنی مقربان.(الدارالمنثور، جلال الدین سیوطی، ذیل آیه.) لزوم طهارت برای تماس ظاهری و معنوی با آیات قرآن خود بهترین دلیل بر عظمت و وجوب تکریم آن است. در آیات دیگری مانند آیه 204 احزاب دربارة ضرورت ترک کارها و گوش فرا دادن به قرآن میخوانیم: "وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْءَانُ فَاسْتَمِعُواْ لَهُو وَأَنصِتُواْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ; هنگامی که قرآن خوانده شود گوش فرا دهید و خاموش باشید تا مشمول رحمت خدا شوید." این آیه به همگان، عالم و جاهل، مرد و زن، کوچک و بزرگ دستور میدهد در برابر قرآن احترام گذاشته، و به هنگام تلاوت آیات آن از سخن گفتن و پرداختن به کارهای دیگر خودداری کنند تا مشمول رحمت پروردگار شوند و این به جهت عظمت قرآن است. در متون روایی نیز روایات و احادیث فراوانی دربارة فضیلت قرآن و آداب قرائت قرآن و اهتمام و رجوع به آن آمده که همه از عظمت و شأن معنوی این کتاب الهی حکایت دارد و البته در این روایات که تعداد آنها نیز بسیار است، هیچ گاه بین مخاطبان فرق گذاشته نشده است.(ر. ک: اصول کافی، مرحوم کلینی، ج 6، کتاب فضل القرآن، انتشارات اسوه و... .) برای نمونه روایتی را از پیامبر گرامی اسلامذکر مینماییم: آن حضرت فرمود: "القرءان افضل کلّ شیء دون اللّة، فمن وَقَّرَ القرآن فقد وَقّر اللّه و مَنْ لم یُوَمِّرِ القرءانَ فقدِ استخفّ بحُرمة اللّه(جامع الاخبار، محمد بن محمد سبزواری، ص 47، چاپ سنگی.) به قرآن برترین خیر پس از خدای متعال است، هر کس قرآن را احترام کند، خدا را احترام گذارده است و هر کس حرمت قرآن را نگه ندارد، حرمت الهی را سبک شمرده است." روشن است که مطالب مذکور چگونه بودن را به ما میآموزد، ولی عملاً کسانی که معرفتشان نسبت به قرآن بیشتر است و از انوار الهی آن بهره بیشتری بردهاند، نسبت به قرآن احترام بیشتری قائلند، بنابراین، لازمة ادای حق قرآن، فهمیدن مقام آن است و این جز با تفکر در آیات آن و آگاهی از معارف الهی میسور نخواهد بود.