نون ساکن به حروف "یرملون" که می‌رسد، ادغام می‌شود; چرا در قرآن با خط عثمان طه در بعضی موارد مانند آیه 26 سورة بقره "أن یضرب"، حرف یأ را بدون ت
ادغام نون ساکن و تنوین در نزد چهار حرف "یمون" به قرائت همة قرأ با غُنّه است (روایت خلف از حمزه در نزد "ی" و "و" بدون غنّه و روایت خلاّد ـ راوی دیگر حمزه ـ مانند همة قرأ با غنّه است) و چون صفت مدغم (غنّه) باقی می‌ماند، آن را "ادغام نافض" هم گفته‌اند. برای صحت عنه باید صدای پیچیده شده در خیشوم را به اندازة دو حرکت نگاه داشت. ادغام نون ساکن و تنوین در نزد دو حرف "ر" و "ل" نزد همة قرأ، بدون غنّه است و چون در این ادغام اثری از مدغم (نون و تنوین) باقی نمی‌ماند به آن "ادغام کامل" هم گفته‌اند.(ر.ک: تجوید جامع، ابراهیم پور فرزیب، ص 74، انتشارات سمت، چ سوم، تهران 1379.) اینک با دانستن قاعدة یاد شده، علت گذاشتن تشدید بر روی حروف "ر" و "ل" روشن است، در مورد حرف "م" در خط عثمان طه مانند دو حرف "ر" و "ل" با آن رفتار شده است; یعنی قاری باید آن را بدون غنّه و با ادغام کامل قرائت کند، مانند "نَسیـًا مَّنسیـّا" (مریم، 23) "اَمرًا مَّقضیـّا" (مریم، 21)، "مَثَلاً مّا" (بقره، 26)( اصطلاحات ضبط آخر قرآن‌های با خط عثمان طه، مانند قرآن با ترجمه دکتر سید جلال الدین مجتبوی، ص 606 و 607، انتشارات حکمت، چ اول، تهران، 1371.)
اضافه کردن دیدگاه جدید