مراد از این که قرآن کریم بر سایر کتب آسمانی مهیمن است چیست؟
"مهیمن" در اصل به معنای حافظ و شاهد و مراقب و امین و نگاه‌دارنده می‌باشد. از آن جا که قرآن در حفظ و نگه‌داری اصول کتاب‌های آسمانی پیشین، مراقبت کامل دارد و آن‌ها را تکمیل می‌کند، لفظ "مهیمن" بر آن اطلاق شده است. همة کتاب‌های آسمانی در اصول مسائل، هماهنگی دارند و هدف واحد، یعنی تربیت و تکامل انسان را تعقیب می‌کنند، اگرچه در مسائل فرعی، به مقتضای قانون تکامل تدریجی، تفاوت‌هایی با هم دارند; هر آیین جدید مرحله بالاتری را می‌پیماید و برنامه جامع‌تری دارد. علامه طباطبایی; در این باره فرموده‌اند: قرآن، اصول ثابت کتاب‌های پیشین را حفظ نموده و فروعی که تغییرپذیر است را نسخ و محو می‌کند تا با حال انسان از نظر ترقی و تکامل تناسب داشته باشد...; بنابراین، از بیان جمله "مهیمناً علیه; قرآن حافظ کتاب‌های پیشین است"، پس از جلمه "مصدقاً لما بین یدیه; در حالی که کتاب‌های پیشین را تصدیق می‌کند." استفاده می‌شود که مراد از تصدیق قرآن کتاب‌های پیشین به وسیلة این است که آن‌ها معارف و احکام درستی از جانب خداوند است و ذات الهی برای تکامل و تربیت انسان، بعضی از احکام را کم یا زیاد فرموده است، اگر جمله "مهیمناً علیه"نباشد، از جمله "مصدّقاً" چه بسا تصور شود که قران همة احکام و قوانین تورات و انجیل را تصدیق نموده و آن‌ها را بدون تغییر و تبدیل باقی گذارده قبول دارد، در حالی که چنین نیست، بلکه قرآن اصول آن‌ها را قبول و برخی از فروع آن‌ها را نسخ کرد.(المیزان، علامه طباطبایی، ج 5، ص 530، ترجمة محمد جواد حجتی کرمانی، نشر بنیاد علمی علامه طباطبایی.)
اضافه کردن دیدگاه جدید