چرا انسان‌های خوب آرزوی مرگ می‌کنند؟

در این باره چند نکته شایان توجه است‌: 1. آرزو و اشتیاق به مرگ از نظر اسلام کار پسندیده‌ای نیست و آن‌چه که در پیشوایان معصوم‌: و اولیای الهی نسبت به مرگ وجود دارد، یاد انس با مرگ است نه اشتیاق به مرگ و آرزوی آن‌، چنان که حضرت علی‌می‌فرمایند: "والله لابن ابی طالب آنس بالموت من الطفل بثدی امّه‌; به خدا قسم علی بن ابی طالب به مرگ از طفل به پستان مادرش‌، مأنوس‌تر است‌."( بحارالانوار، علامه مجلسی‌، ج 28، ص 233، مؤسسة الوفأ. ) اولیای الهی واهمه‌ای از مرگ ندارند. چون می‌دانند با مرگ روحشان از تن مادی جدا شده و کمال خود را طی خواهد کرد و این به معنای اشتیاق آنان به مرگ و زود مردن نیست‌. 2. از نظر اسلام و اولیای الهی‌، مرگ افیون و عامل افسردگی نیست‌، بلکه عامل پویش و رویش است‌. از این رو آنان با مرگ همیشه مأنوس بوده و به یاد آن هستند و همواره با این فکر بر تلاش خود می‌افزایند تا هنگام پرسش از چگونگی مصرف عمر خود شرمنده نشوند. 3. اولیای خداوند، مرگ را پلی برای گذر از این دنیای فانی و رسیدن به آخرت جاودانی‌، می‌دانند و می‌دانند که هر قدر در این دنیا کم‌تر زندگی کنند کم‌تر آلوده خواهند شد و با مرگ زودتر به لقای خداوند خواهند رسید. از این رو از مرگ واهمه‌ای نداشته و هر وقت که فرا رسد، آن را با اشتیاق می‌پذیرند و حتی از خداوند می‌خواهند، بهترین نوع مرگ (شهادت‌) را نصیب آنان کند.