زنی که یک ماه رمضان به خاطر حاملگی روزه نگرفته است و تا ماه رمضان بعد نیز نتوانسته به جهت حاملگی و شیر دهی به نوزاد، روزه‌هایش را قضا کند و در

قرآن کریم می‌فرماید: "فَمَن کَان‌َ مِنکُم مَّرِیضًا...;(بقره‌،184) و هرکس از شما بیمار یا مسافر باشد تعدادی از روزهای دیگر را (روزه بدارد.) و بر کسانی که روزه برای آن‌ها طاقت فرساست‌، (همچون بیماران مزمن‌، و پیرمردان و پیرزنان‌) لازم است کفاره بدهند: مسکینی را اطعام کنند. وکسی که کار خیری انجام دهد، برای او بهتراست‌." براساس آیات و روایات برکسانی که روزه برای آن‌ها ضرر دارد مثلاً موجب مریض شدن و یا زیاد شدن مرض آن‌ها می‌شود، روزه واجب نیست‌.(ر.ک‌: تفسیر نورالثقلین‌، الحویزی‌، ج 1، ص 164ـ166، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان / من لایحضره الفقیه‌، شیخ صدوق‌، ج 1ـ2، ص 84ـ85، دارالتعارف للمطبوعات‌.) بنابراین اگر زن حامله‌ای که زاییدن او نزدیک است‌، روزه برای خودش و یا بچه داخل رحمش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست‌.(ر.ک‌: توضیح‌المسائل مراجع‌، بنی‌هاشمی‌، ج 1، ص 994، 995 و 1009 / استفتائات مقام معظم رهبری‌، شماره 762و763، دفتر انتشارات اسلامی‌.) و نیز بر زنی که به نوزاد شیر می‌دهد و شیر آن کم است‌، در صورتی که روزه برای خودش یا نوزادش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست‌، و باید برای هر روز یک مد طعام (گندم‌، جو و مانند آن‌) که حدود 750 گرم است‌، به فقیر بدهد و پس از ماه رمضان‌، روزه‌ها را قضا نماید. چنانچه تا ماه رمضان روزه‌ها را قضا ننمود، احتیاط آن است که برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد.(ر.ک‌: همان‌، ص 983ـ984.) به صرف این که روزه موجب ضعف مفرط می‌شود و انجام کار بر انسان مشکل می‌شود، نمی‌توان روزه را افطار نمود و روزه نگرفت‌، و اگر شخصی به خاطر ضعف‌، روزه نگیرد، گناه کرده است و باید روزه‌اش را قضا نماید و برای هر روزه کفاره بدهد،(ر.ک‌: همان‌، ص 964، مسألة 1660.) و از گناهی که مرتکب شده‌، توبه و استغفار نماید.(ر.ک‌: تحریرالوسیله‌، امام خمینی‌;، ج 1، ص 293ـ296، مؤسسة اسماعیلیان‌.)