در سال‌های ابتدای بلوغ پدرم مرا از روزه گرفتن‌، به خاطر ضعف بدنی‌، منع کردند. آیا قضای این روزه‌ها بر من واجب است‌؟ چنان‌چه قضای روزه را ت

در آیه 184 سوره مبارکه بقره آمده است‌: "فَمَن کَان‌َ مِنکُم مَّرِیضًا أَوْ عَلَی‌َ سَفَرٍ فَعِدَّة‌ٌ مِّن‌ْ أَیَّام‌ٍ أُخَرَ وَ عَلَی الَّذِین‌َ یُطِیقُونَه‌ُ فِدْیَة‌ٌ طَعَام‌ُ مِسْکِین‌ٍ فَمَن تَطَوَّع‌َ خَیْرًا فَهُوَ خَیْرٌ لَّه‌ُ...; هر کس از شما بیمار یا مسافر باشد تعدادی از روزهای دیگر را ]روزه بدار[ و بر کسانی که روزه برای آنان طاقت فرساست ]همچون بیماران مؤمن‌، پیرمردان و پیرزنان‌[ لازم است کفاره بدهند. مسکینی را اطعام کنند و کسی که کار خیری انجام دهد، برای او بهتر است‌. فقها، طبق این آیه و روایاتی که در این زمینه است حکم مسأله بالا را بیان نمودند. در مورد مساله اول آمده است‌: اگر روزه برای دختران تازه به تکلیف رسیده ضرر داشته باشد و باعث عسر و حرج باشد می‌توانند روزه را افطار کنند، و باید قضای آن روزها را به جا آورند. در مورد قضا هر چند روز که یقین دارید اگر همان روزهای یقینی را بگیرید، کفایت می‌کند، مثلاً اگر شک دارید پنج روز است یا ده روز همان پنج روز کفایت می‌کند. چنان‌چه قضای روزه را تا ماه رمضان آینده نگیرید موظفید برای هر روز یک مد طعام (سه سیر گندم یا جو) به فقیر بدهید.(ر.ک‌: توضیح المسایل مراجع‌، تهیه و تنظیم‌، محمدحسن بنی‌هاشمی خمینی‌، ج 1، ص 981 و 1007 و 1018، جامعه مدرسین‌.)