چگونه میتوانیم پردهها و حجابهای بین خود و خدا را برداریم؟ این پردهها و حجابها کدام هستند؟
برخی از اموری که در برداشتن حجابها و موانع بین انسان و خداوند مهربان مؤثراست عبارتند از: 1. تدبر در قرآن; چنان که حضرت علی7 در وصف پرهیزکاران میفرماید: "آنان در شب به پا خاسته و قرآن را شمرده و با تدبر تلاوت میکنند، جان خویش را با آن محزون میسازند و دوای درد خود را از آن میگیرند، هر گاه به آیهای برسند که در آن تشویق باشد با علاقه و امید به آن روی میآورند و روح و جانشان با شوق زیاد در آن خیره میشود و آن را همواره الگوی خود قرار میدهند و هر گاه به آیهای برخورد کنند که در آن بیم باشد گوشهای دل خود را برای شنیدن آن باز میکنند و صدای ناله و برخورد زبانههای آتش در گوشهایشان طنین انداز است."(ر.ک: نهج البلاغه، ترجمه: محمد دشتی، ص 403، خطبه 193، انتشارات زهد، تهران.) 2. عمل به احکام و دستورهای قرآن: قرآن کریم میفرماید: "وَ لَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِن مَّدَّکِرٍ ;(قمر،17) ما قرآن را برای تذکر آسان ساختیم آیا کسی هست که متذکر شود؟!" 3. داشتن تقوا و پرهیزکاری: "...وَاتَّقُواْ اللَّهَ وَیُعَلِّمُکُمُ اللَّهُ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ;(بقره،282)...از خدا بپرهیزید و خداوند به شما تعلیم میدهد; خداوند به همه چیز داناست." 4. معرفت نفس و خودشناسی; حضرت امام علی7 میفرماید: "افضل المعرفة، معرفة الانسان نفسه; بهترین شناختها آن است که انسان خودش را بشناسد." و باز میفرماید: "من عرف نفسه فقد عرف ربّه; هر کس خود را بشناسد، همانا خدایش را شناخته است."(ر.ک: غررالحکم و دررالکلم، عبدالواحد بن محمد تمیمی آمدی، ص 232، مکتب الاعلام الاسلامی، قم.) 5. اراده و عزم جدی بر ترک گناه: انسان باید با توبة نصوح (تحریم،8) بر ترک رذایل اخلاقی و گناه تصمیم بگیرد; قرآن کریم میفرماید: "اماکسانی که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند، پروردگارشان آنها را در رحمت خود وارد میکند، این همان پیروزی بزرگ است."(جاثیه،30) 6. راهشناسی; انسان باید راه رسیدن به فضائل اخلاقی و ترک رذایل اخلاقی را بشناسد. مثلاً به قبح صفات زشت و ناپسند و آثار زیانبار منکرات اخلاقی و عواقب ارتکاب آنها را شناسایی کند و راه جلوگیری و حذف آنها را پیدا کند. و یا با فضائل و آداب اخلاق اسلامی آشنا شود و آثار مثبت و سودمند آن را بشناسد. و...(ر.ک: پیام قرآن، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 1، ص 217ـ279، انتشارات دارالکتب اسلامیة، تهران.)
اضافه کردن دیدگاه جدید