در آیه 55 سوره مائده (آیه ولایت) گفته حضرت علی‌انگشتری خود را به فقیر دادند. این مطلب با مرسوم نبودن انگشتر در آن زمان منافات دارد؟
پوشیدن انگشتر یکی از سنت‌هایی است که اسلام بر آن تأکید فراوان نموده و در تشویق آن تا حدی پیش رفته که "تختم" در دست راست را یکی از علامت‌های ایمان شخص شمرده است. پوشیدن انگشتر نه تنها در اسلام، بلکه پیش از آن نیز مرسوم بوده است; چنان که حضرت سلیمان‌غ به داشتن نگین انگشتری که روی آن عبارت "سبحان من الجم الجن‌َ بکلماته" حک شده بود معروف هستند.( بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 60، ص 70، مؤسسه الوفأ. ) اما درباره پیشینه "تختم" در اسلام، برخی گفته‌اند: آن گونه که از بررسی تاریخ و روایات اسلامی بر می‌آید، پیامبر در اواخر سال ششم هجری به پادشاهان کشورهای بزرگ و مقتدر آن زمانه نامه‌هایی نوشته و آنان را به پذیرفتن اسلام دعوت و تشویق فرمود. آن گاه برای رسمی نمودن نامه‌ها دستور ساختن انگشتری را داد تا بر روی آن نام او را نوشته و بدین وسیله نامه‌ها را مهر نمایند این انگشتر از نقره بدون نگین ساخته شده و بر روی آن سه کلمه "محمد"، "رسول" و "اللّه" حک شده بود. پس از مشروعیت بخشیدن پیامبر اکرم، به تدریج استعمال آن در میان مسلمانان رواج پیدا کرد و بیشتر آنان از سنت پیامبر پیروی نموده و بر روی آن نام خود و یا برخی از جملات مذهبی و یا آیات قرآن را حک می‌کردند.( دایرة المعارف تشیع، مدخل‌های "انگشتر" و "خاتم" ) مؤید این نکته که انگشتر در همان زمان‌ها رواج داشته روایات متعددی است که از پیامبر اکرم در کتاب‌های اهل تسنن و تشیع نقل شده و حتی بابی به عنوان "تختم" گشوده شده است.( ر.ک: سنن ابن ماجه، محمد بن یزید القزوینی، ج 2، ص 1203 / الکافی، کلینی;، ج 6، ص 468، دارالکتب الاسلامیة. ) و در برخی از روایات پنج انگشتر با نوشته‌های متفاوت به پیامبر اکرم نسبت داده شده است. بر فرض، این نقل را در مورد مرسوم شدن انگشتری بپذیریم و قایل باشیم که پیش از سال ششم هجری مرسوم نبوده و بعد از آن مرسوم شده باشد، رواج پوشش انگشتری در زمانی که حضرت علی‌آن را صدقه دادند و آیه نازل شد، ثابت می‌شود. چرا که سورة مائده از سوره‌هایی است که در سال‌های آخر هجرت پس از سورة فتح نازل شده است و بر اساس روایتی تمام این سوره در حجة الوداع بین مکه و مدینه نازل شده است.( ر.ک: تفسیر المنار، محمد رشید رضا، ج 6، ص 116، دارالمعرفه. )
اضافه کردن دیدگاه جدید