چرا کتاب آسمانی حضرت موسی و عیسی‌غ را تورات و انجیل نام نهاده‌اند؟

"تورات‌" در اصل یک لغت "عبری‌"، و به معنای "قانون‌"، "شریعت‌"، "تعالیم‌" و...می‌باشد.( ر.ک‌: التحقیق فی کلمات القرآن الکریم‌، حسن المصطفوی‌، ج 1، ص 403، مؤسسة الطباعة و النشر وزارة الثقافة والارشاد الاسلامی‌. ) از آن جا که کتاب آسمانی حضرت موسی‌غ نیز مشتمل بر قوانین و تعالیم الهی بوده‌، و بیانگر شریعت آن حضرت است‌، لذا به آن "تورات‌" گفته شده است‌. "انجیل‌" در اصل کلمه "یونانی‌" و به معنای "بشارت‌" است و چون کتاب آسمانی حضرت عیسی‌غ به سعادت‌، بهشت و خیر دنیا و آخرت بشارت داده است‌، به آن "انجیل‌" (یعنی بشارت و مژده‌) گفته شده است‌(ر.ک‌: همان‌، ص 158. ) افزون بر آن این کتاب آسمانی بعد از حضرت عیسی‌غ بشارت و مژدة ظهور پیامبر خاتم‌را داده است‌. ضمناً تذکر این نکته ضروری است که قرآن موجود در دست ما، همان قرآن اصلی و کلام خداست که بر پیامبر گرانقدر9 نازل‌، و زیر نظر آن حضرت جمع‌آوری و به صورت کتاب درآمده‌، و بدون کم و زیاد به دست ما رسیده است‌; زیرا نگهبانی از آن را خود خداوند متعال به عهده گرفته است‌; "إنّا نحن نزّلنا الذّکر و إنّا له لحَفظون‌; (حجر، 9) ما قرآن را نازل کردیم و به طور قطع نگه‌دار و حافظ آنیم‌." ولی تورات و انجیل فعلی این گونه نیستند. شواهد تاریخی و ادلة دیگر نشان می‌دهد که تورات و انجیل اصلی از بین رفته و فقط قسمتهایی از آن دو کتاب آسمانی را پیروان حضرت موسی و عیسی‌مدتها بعد از وفات آنها نوشته‌اند که آن هم متأسفانه با خرافات فراوان آمیخته شده است‌; بنابراین‌، تورات و انجیل فعلی مجموعة کتب تاریخی است که به وسیلة یهودیان و مسیحیان نوشته شده‌; نه اینکه کتاب آسمانی حضرت موسی و عیسی باشند.( ر.ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 2، ص 421 ـ 425، دارالکتب الاسلامیة‌. ) 1. "زبور" نام کتاب آسمان حضرت داوودغ است که نام آن در آیة 163 سورة نسأ و 106 انبیا و 55 بنی‌اسرائیل آمده است‌. برای زبور چند معنا بیان کرده‌اند که از آن جمله است‌: الف‌. هر کتابی که دارای نوشته‌ای محکم باشد; ب‌. هر کتاب آسمانی که وقوف و احاطه بر آن دشوار باشد; ج‌. نام کتابی است که فقط دارای احکام عقلی باشد و از احکام شرعی سخن نگوید. از آن جا که در حال حاضر، اثری از "زبور" حضرت داوودغ در میان نیست ـ البته به جز کتابی که هم اکنون در انجیل وجود دارد به نام "زبور" یا "مزامیر" خوانده می‌شود و به داوودغ نسبت داده شده است که بر اثر تحریف انجیل نمی‌توان زبور موجود در آن را به پیامبر الهی نسبت داد ـ به همین جهت نمی‌توان دربارة علت نام‌گذاری آن نظر قطعی داد. البته با توجه به معنای لغوی که اهل لغت برای زبور ذکر کرده‌اند، ممکن است چنین نتیجه بگیریم از آن جا که کتاب حضرت داوودغ دارای متنی مستحکم و دشوار بوده و دارای احکام شرعی هم نبوده است و در آن به احکام و مسائلی عقلی پرداخته شده بود، "زبور" نامیده شده است‌.( ر. ک‌: مفردات الفاظ قرآن‌، راغب اصفهانی‌، ص 377، نشر دارالقلم‌، دمشق / قصص قرآن‌، صدرالدین بلاغی‌، ص 374 و 375، نشر امیرکبیر. ) 2. صحف‌: "صحف‌" در قرآن کریم‌، به حضرت ابراهیم و موسی‌: نسبت داده شده است‌. (نجم‌، 36); (اعلی‌، 19) صحف جمع "صحیفه‌" است که در قرآن‌، به معنای لوح و یا صفحه‌ای است که چیزی بر آن می‌نویسند. شاید به این جهت که آن چه بر ایشان نازل می‌شده است‌، در الواح و صفحات جداگانه نوشته شده بوده و هر کدام از دیگری مجزّا بوده‌، آن را صحف نامیده باشند، چنان‌که در روایتی از پیامبر9 وارد شده است که فرمود: "بر ابراهیم ده کتاب نازل شده است‌."( تفسیر نمونه‌، آیة‌الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 26، ص 406، نشر دارالکتب الاسلامیة‌. )