حضرت موسی‌غ در هنگام بازگشت از نزد حضرت شعیب‌، در بیابان شب هنگام در هوای سرد و هنگام وضع حمل همسرش چه دید و خدا به او چه وحی کرد؟

از آیات شریفه 9 و 11 طه و 29 قصص استفاده می‌شود که حضرت موسی‌غ و همسرش به هنگام برگشت از مدین به سوی مصر، در نزدیکی‌های وادی طوی‌، در طور سینا، در شبی سرد و تاریک و در حالی که راه را گم کرده بودند آتشی را از دور دید; این آتشی بود که خداوند متعال با قدرت بی‌انتهای خود آن را ایجاد کرده بود. واژة "آنست‌" در آیة 10 سوره طه به معنای دیدن و یا یافتن چیزی است‌; در اصل از "انس‌" گرفته شده که ضد نفرت است‌; به همین جهت در معنای "انیاس‌" گفته‌اند: دیدن چیزی است که با آن انس بگیرند. واژة "قبس‌" در آیة 10 سورة طه به معنای شعله‌ای است که به وسیله نوک چوب یا مانند آن از آتشی دیگر گرفته شود. حضرت موسی‌غ وقتی به شعلة آتش نگاه کرد، به نظرش رسید که کنار آن کسی هست که از او راه را بپرسد و اگر کسی نباشد حداقل از آن آتش قدری بیاورد تا گرم شوند. مجموع مطالب فوق‌، دلالت دارد که این آتش‌، معمولی و طبیعی بوده که با قدرت خداوند خلق و ایجاد شده است‌. ایجاد آتش از سوی خداوندِ قادر و توانا از باب "کُن فَیَکُون‌; باش پس او می‌باشد" است‌. وقتی ارادة خداوند به ایجاد چیزی تعلق بگیرد، بلافاصله آن چیز خلق می‌شود. (بقره‌، 117)(ر.ک‌: ترجمه المیزان‌، علامه طباطبایی‌; ج 14، ص 208ـ209; ج 16، ص 45ـ46، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی‌;.) مطالبی که خداوند در آن بیابان سرد به او وحی نمود در آیات 12 تا 46 سورة طه ذکر شده است‌. خلاصة آن چنین است‌. خبر دادن نبوت حضرت موسی‌غ‌، بیان وحدانیت خداوند و، سفارش به اقامة نماز، حتمی بودن قیامت‌، دستور به موسی برای انداختن عصا و اژدها شدن آن و بیرون آوردن دستش از بغلش و درخشیدن آن‌، دستور به رفتن به سوی فرعون و رساندن پیغام الهی به او. جهت اطلاع کامل از این آیات‌، می‌توانید به قرآن‌های ترجمه‌دار و تفسیر نمونه‌، تألیف آیت‌الله مکارم شیرازی‌، ج 13، ص 156ـ215 مراجعه فرمایید.