لطفاً طریقة کسب خوف وَجل و خشیت را بفرمایید.
"وَجل" به معنای ترس و خوفی است که در اثر تعظیم خداوند متعال حاصل میشود و در واقع وجل احساس خوف است.(ر.ک: مفردات الفاظ قرآن، راغب اصفهانی، ص 550، دارالکاتب العربی، بیروت.) "خوف" به معنای ترس است و به تعبیری دیگر خوف توقع مکروهی از روی علامت مظنون یا معلوم است چنان که رجأ و طمع توقع محبوبی از روی آن دواست.(ر.ک: همان، ص 161.) "خشیت" به معنای ترس آمیخته با تعظیم و احترام است و اکثراً با علم به چیزی که از آن میترسند همراه است.(ر.ک: همان، ص 149.) انسان در اثر عظمت خداوند و ترس از عذابهای او ابتدا احساس خوف کرده و حالت وجل به او دست میدهد; چنان که قرآن کریم میفرماید: "إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ ءَایَـَتُهُو زَادَتْهُمْ إِیمَـَنًا وَعَلَیَ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ;(انفال،2) مؤمنان تنها کسانی هستند که هر وقت نام خدا برده شود دلهاشان ترسان میگردد و هنگامی که آیات او بر آنها خوانده میشود، ایمانشان افزون میگردد و تنها بر پروردگارشان توکل دارند." پس مؤمنان هنگام ذکر خدا دلشان میلرزد و احساس خوف به آنها دست میدهد.(ر.ک: جامع السعادات، ملا محمد مهدی نراقی، ج، ص 156ـ257، دارالکتب الاسلامیة، تهران.) بعد از احساس ترس، انسان در مرحلة خوف قرار میگیرد و نوعی ناراحتی درونی از مجازات به خاطر ارتکاب گناهان یا تقصیر در طاعات است که انتظار آن را دارد و چنین حالتی برای اکثر مردم حاصل میشود. چنان که قرآن کریم میفرماید: "...لَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا...;(نور،55)...]خدا[ خوف و ترس آنها را به امنیت و آسایش مبدل میکند..." حالت خشیت بعد از خوف است و به هنگام درک عظمت خداوند، ترس از مهجور ماندن از انوار فیض او حاصل میشود و در واقع خشیت نتیجه تواضع و علم به عظمت خدا و مقام کبریایی او است. قرآن کریم میفرماید: "...إِنَّمَا یَخْشَی اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَـََّؤُاْ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ غَفُورٌ ;(فاطر،28)...و از میان بندگان خدا تنها دانشمندان از او میترسند، خداوند عزیز و غفور است." برخی از اسباب، شیوهها و عوامل که باعث کسب خوف، وجل و خشیت میشود عبارتند از: 1. ایمان; قرآن کریم میفرماید: "إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُم...أُوْلَغکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَّهُمْ دَرَجَـَتٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ;(انفال،2ـ4) مؤمنان تنها کسانی هستند که هر وقت نام خدا برده شود دلهایشان ترسان میگردد...مؤمنان حقیقی آنها هستند، برای آنان درجات ]فوقالعادهای[ نزد پروردگارشان است و برای آنها آمرزش و روزی بی نقص و عیب است." 2. علم; چنان که خداوند متعال میفرماید: "...از میان بندگان خدا تنها دانشمندان از او میترسند..."(فاطر،28) 3. تقوا; "فَاتَّقُواْ اللَّهَ وَ أَطِیعُونِ ;(شعرأ،108) تقوای الهی پیشه کنید و مرا اطاعت نمایید." 4. توبه; "یَـََّأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ تُوبُوَّاْ إِلَی اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا;(تحریم،8) ای کسانی که ایمان آوردهاید! به سوی خدا توبه کنید، توبهای خالص..." 5. یاد مرگ و روز قیامت; "...أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ;(اعراف،59)...من بر شما از عذاب روز بزرگی میترسم!" قرآن کریم در جایی دیگر میفرماید: "...وَ الَّذِینَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ ;(معارج،27) و آنها که از عذاب پروردگارشان بیمناکند."(برای آگاهی ر.ک: معراج السعادة، مرحوم ملااحمد نراقی، ص 170ـ172، دارالکتب الاسلامیة، تهران.) 6. ذکر و یاد خدا; "إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُم;(انفال،2) مؤمنان، تنها کسانی هستند که هر گاه نام خدا برده شود، دلهاشان ترسان میگردد..." 7. اطاعت و بندگی خداوند; "فَإِلَـَهُکُمْ إِلَـَهٌ وَ َحِدٌ فَلَهُوَّ أَسْلِمُواْ وَ بَشِّرِ الْمُخْبِتِین # الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُم; همانها که چون نام خدا برده میشود، دلهایشان پر از خوف ]پروردگار[ میگردد..." 8. ترک گناه; "وَ أَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِی وَ نَهَی النَّفْسَ عَنِ الْهَوَیَ # فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَیَ ;(نازعات،40ـ41)و آن کس که از مقام پروردگارش خائف بوده و نفس از هوی بازداشته، بهشت جایگاه او است."(ر.ک: میزان الحکمة، محمد محمدی ری شهری، ج 3، ص 174ـ192، مکتب الاعلام الاسلامی، قم.)
اضافه کردن دیدگاه جدید