چرا امامان معصوم: با این که میدانستند اگر به محل شهادت بروند شهید میشوند باز میرفتند؟

در این که امامان معصوم: با تعالیم الهی از علم غیب و از زمان و محل و شهادت خود آگاه بودند، شکی نیست; اما از این علم به جز در موارد ضروری استفاده نمیکردند; و مانند دیگران عمل میکردند. به تعبیر دیگر، این بزرگواران مأمور به ظاهر بودند. شخصی به امام رضا7 عرض کرد: امام علیقاتل خود را میشناخت، شب و محلی را که در آن کشته میشود و ضربت میخورد میدانست، و در حالی که رفتن آن حضرت در این صورت جائز به نظر نمیرسد; امام رضا7 فرمود: "همة اینها درست است، ولی خودش اختیار کرد که در آن شب تقدیرات خداوند عزوجل اجرأ شود."(ترجمه اصول کافی، همان، ص 303.) یعنی به ظاهر عمل کرد. بقیة امامان معصوم: نیز چنین بودند. این که امام حسینبه کربلا رفت، برای انجام وظیفه و احیأ اصل امر به معروف و نهی از منکر و حفظ دین بود; کاری که همة انسانها به آن تکلیف دارند; و در راه انجام وظیفة الهی به شهادت رسید. و این که امام حسناز کوزة زهر آلود آب نوشید، و امام رضا7 انگور یا انار زهر آلود را تناول کردند و همه بر اساس عمل به ظاهر همانند دیگر مکلفین بود; و آن بزرگواران ضرورتی نمیدیدند که در این گونه امور از علم غیب استفاده کنند.(ر. ک: یکصد و هشتاد پرسش و پاسخ، آیت اللّه مکارم شیرازی، ص 304-305; دفتر نشر برگزیده; پیام قرآن، همان، ج 7، ص 249-255، دارالکتب الاسلامیه.)