در آیه 259 سورة بقره، كسی كه خداوند صد سال او را میراند و سپس زنده كرد، كیست؟
آن شخص "عزیر" است. وی یكی از پیامبران بنی اسراییل است. نام او تنها یك بار در قرآن مجید (توبه، 30) به كار رفته است. در سوره بقره آیه 259 نیز به داستان كسی اشاره شده كه بر قریه‌ای (شهری) گذشت كه ویرانه بود. مفسران، اغلب این شخص را "عزیر" دانسته‌اند. حضرت عزیر در اثنای سفری كه داشتند در حالی كه بر مركبی سوار بود و مقداری آشامیدنی و خوراك همراه داشت از كنار یك آبادی گذشت، در حالی كه یكی به شكل وحشتناكی درهم ریخته و ویران شده بود و اجساد و استخوان‌های پوسیده ساكنان آن به چشم می‌خورد، هنگامی كه این منظره را دید از روی تعجب گفت: چگونه خداوند این مردگان را زنده می‌كند؟ در این هنگام خداوند جان او را گرفت و یكصد سال بعد، او و مركبش را در پیش چشمش زنده كرد تا قدرت خود را در زنده كردن مردگان در قیامت، برای او و دیگران نشان دهد به علاوه آن كه این عمل مایه آرامشی برای حضرت "عزیر" بود كه از چگونگی زنده كردن مردگان می‌خواست آگاهی یابد. چنین داستانی برای حضرت ابراهیم نیز به گونه‌ای دیگر رخ داد كه در آیه 260 سوره بقره به آن اشاره شده است.(ر. ك: تفسیر نمونه، آیت الله مكارم و دیگران، ج 2، ص 217، دارالكتب الاسلامیه / اعلام قرآن، دكتر محمد خزائلی، ص 455، نشر امیركبیر.)
اضافه کردن دیدگاه جدید